چو آمد ز مکران و توران به چین

خود و سرفرازان ایران زمین

همه یکسره خواندند آفرین

بر آن دادگر شهریار زمین

همه شب به پیش جهان آفرین

همی بود گریان و سر بر زمین

به گستهم نوذر سپرد آن زمین

ز قچغار تا پیش دریای چین

ز گستردنیها و آلات چین

ز چیزی که خیزد ز مکران زمین

همی خواستم تا جهان‌آفرین

بدو دارد آباد روی زمین

سر تخت را پادشاهی گزین

که ایمن بود مور از او بر زمین

همی بود گریان و رخ بر زمین

همی خواند بر کردگار آفرین

بکشتم کسی را کز او بود کین

وز او جور و بیداد بد بر زمین

نبشتند عهدی ز شاه زمین

سرافراز کیخسرو پاک‌دین

بدو داد منشور و کرد آفرین

که آباد بادا به رستم زمین

چنین داد پاسخ که بیش است از این

که بر گیو بادا هزار آفرین

بدو داد و کردش بسی آفرین

که از تو مبادا دلی پر ز کین

به لهراسب بسپرد و کرد آفرین

همه پادشاهی ایران زمین

جهان را چنین است آیین و دین

نماندست همواره در به گزین

همه مهتران خواندند آفرین

به فرمان نهادند سر برزمین

بر آن نامداران گرفت آفرین

که آباد بادا به گردان زمین