فریدونش هنگام رفتن بدید

سخنها به دانش بدو گسترید

چو پیدا شود پاک روز سپید

دو بهره بپیماید از چرخ شید

چنین تا شب تیره سر بر کشید

درخشنده خورشید شد ناپدید

جز از جنگ و پیکار چاره ندید

خروش از میان سپه بر کشید

بیامد چو نزدیکی دژ رسید

سخن گفت و دژدار مهرش بدید

چو دژبان چنین گفتها را شنید

همان مهر انگشتری را بدید

چو خورشید بر تیغ گنبد رسید

نه آیین دژ بد نه دژبان پدید

درفش درفشان چو آمد پدید

سپاه منوچهر صف بر کشید

به چهره چنان بود تابنده شید

ولیکن همه موی بودش سپید

چو فرزند را دید مویش سپید

ببود از جهان سر به سر ناامید

سر اندر ثریا یکی کوه دید

که گفتی ستاره بخواهد کشید

سراپای کودک همی بنگرید

همی تاج و تخت کئی را سزید

چو بر چرخ گردان درفشنده شید

یکی خیمه زد از حریر سپید

چو نوذر بر سام نیرم رسید

یکی نو جهان پهلوان را بدید

به رای و به دانش به جایی رسید

که چون خویشتن در جهان کس ندید

چو زد بر سر کوه بر تیغ شید

چو یاقوت شد روی گیتی سپید

چو دستان سام از پسش بنگرید

ستودش فراوان چنان چون سزید

چو رودابه گفتار ایشان شنید

چو از باد آتش دلش بردمید

به دیار تو داده‌ایمش نوید

ز ما بازگشتست دل پرامید

چو خورشید تابنده شد ناپدید

در حجره بستند و گم شد کلید