از آن گوهرانش یکی راندید

نه دید و نه نام یکی را شنید

بزد دست بر تن سلب را درید

بنالید وز چشم خون می دوید

چو ورقه ازو نام گلشه شنید

چو آشفتگان زی کنیزک دوید

به دروازهٔ شهر دربنگرید

درختی و دو چشمهٔ آب دید

چو از ره به نزدیک چشمه رسید

یکی مرد مجروح سرگشته دید

چو گلشاه رخسار ورقه بدید

یکی باد سرد از جگر برکشید

شه شام از غم فرو پژمرید

چو بیچارگی آن دو مسکین بدید

پس ورقه چندان همی بنگرید

که تا او ز چشمش ببد ناپدید

ازیشان به گیتی خبر گسترید

کی هرگز چنان کس دو عاشق ندید

بیاران خود مصطفا بنگرید

بگفتا: کسی زین عجب تر ندید!

سوی دشت و صحرا یکی بنگرید

همه دشت و صحرا پر از خلق دید