چنانش نمای از دل راه جوی

که ازوی توگیری همی رنگ وبوی

زکس های او بد مران پیش اوی

سخن‌ها جزآن کش خوش آمدمگوی

کی ِ نامور گفت کای جنگجوی

بدین لشکر آنجا شدن نیست روی

ز بهر نشان بسته بر نیزه موی

به پولاد یک لخت پوشیده روی

بدو گفت مهراج را شو بگوی

دگر باره بازآمدی جنگجوی

سرانجام در رزم آن رزم جوی

همه مانده بودند و آسوده اوی

به آواز گفت ای شه نامجوی

ز یکتن چه چندین بود گفت و گوی

بزد روز بر چرمه تیز پوی

به میدان پیروزه زرّینه گوی

سپرها در آورده ز آهن به روی

چو ترگ از بر سر گره کرده موی

بدینسان نظاره دو شاه از دو روی

میان در دو لشکر بهم کینه جوی

همان شاه مهراج بر جنگجوی

نهاده ز کُه دیده بر ترگ اوی

همه پیلبانان از آن گفت و گوی

به زنهار مهراج دادند روی

به لابه یکی نامه کن نزد اوی

به جان ایمنی خواه و زنهار جوی

چه کردم به جای تو از بد بگوی

که بایست شد با منت جنگجوی

همه سرخ موی و همه سبز موی

دو سوی قفا چشم و دو سوی روی

چنین تا به جنگاوه جنگجوی

رسید از کمین کرد آهنگ اوی

بنفشه سرآورده زی مشکبوی

شده یاسمن انجمن گرد جوی

چو مردم گشاده کف دست و روی

چو میشان نهفته همه تن به موی

مرورا ندانی مگر هم بدوی

که راهت نماید به هر جست و جوی

ز روزی و دانش چه کاهد بگوی

چه چیز آورد بیشتر غم به روی