ندانی که خرگوش بس تندخوست

نماند دگر در درخت تو پوست

زر و گوهر اندر کف راد اوست

که هم کاردان است و هم کاردوست

به ‌یک ماه از آن پیش کایّام اوست

برآمد ز مغز و برون شد ز پوست

سگ ‌شرزه‌شو، کِت‌بدارند دوست

نه مسکین بره کت بدرند پوست

فرومایه بیگانه بهترکه دوست

که دوری ز زنبور و کژدم نکوست

سوارش اگر دشمن است ار که دوست

برد تا بدان جا که دلخواه اوست

ببین کم‌به‌جان‌وبه‌خون‌و به‌پوست

به یک شب چه‌آمد ازین‌ چار دوست

که میراث خود را بدارید دوست

که گنجی ز پیشینیان‌ اندر اوست

اگرچه مرا جسم و جانمست اوست

ولی هرچه باشد فزونتر نکوست

ولی همچو گل هر که خوشرنگ و بوست

به صورت نکوی و به سیرت نکوست:

در آن حال، دانی که نیکی نکوست

که بینی تو مغزی و رفتست پوست

گل من نه تنها بدان رنگ و بوست

که پاکیزه دامان پاکیزه‌خوست