باز گویم نی دلم از سنگ وروست

دیگرم کو طاقت هجران دوست

عشق دانی چیست ترک آرزوست

بلکه ترک دل که منزلگاه اوست

چو از علم عشق آگهم کرد دوست

بدیدم که علمی اگر هست اوست

به عالم نبیند به جز روی دوست

به هر سوکند روهمی بیند اوست

ای بسا مغزی که داردچندپوست

پوست بهر حفظ آن مغز در اوست

تو ببین بادام دارد چند پوست

لذت وقوت همه درمغز اوست

وصف هر چیزی نهان دراسم اوست

اسم اوگویاست گوبد یا نکوست

به تجنیس شد شعر چون شعر دوست

پس این دلبریها که دارد از اوست

ملامت مکن گر کسی سیم جوست

همانا که آگه ز اسرار اوست

اگر جز تو را یاد کردن نکوست

همان یاد پیغمبر و آل اوست

بدان دوست،کاندر دلم جای اوست

نبودم به جز دوست در مغز و پوست

که می خوردن هرکه او راست دوست

به طاق دو مردانه ابروی اوست

هم از بخشش و فضل و احسان اوست

گر این جانفزا نامه نغز و نکوست

هر آن چیز کز شهوتش آرزوست

ببخشا بدو تا شود با تو دوست

که باشد برادرم و پاکیزه خوست

برادر به جای برادر نکوست

جهان گفتی اهریمن تیره روست

که از قیر نابش بیندوده پوست

کنیزک بگفتا که جز مهر دوست

نباشد مرا هیچ در مغز و پوست

زنان را پس پرده بودن نکوست

همه مرد را جوش و جنگ آرزوست

زتنمان بهل تا بدرند پوست

که از زندگیمان همین آرزوست

بدان سبز گنبد که بر خاک اوست

زدادار باران رحمت نکوست