شبیزه شبیزه به کردار حوت

مرو را به کردار نیزه بروت

برآورده مؤذن به اول قنوت

که سبحان حی الذی لایموت

گزیدند فرزانگان دست فوت

که در طب ندیدند داروی موت

زمان تا به شست افکند حلق حوت

صبوری بیاموز از عنکبوت

یکی اشتر از ضعف چون عنکبوت

سوی دشت شد تار تن گرد قوت

به جد و حمل خاک او داده قوت

بود مرغآبی او دلو و حوت

بود روح را لذت ذکر، قوت

زبانت ندادند بهر سکوت

چنان مهر بر لب مرا زد سکوت

که دل گفت: یا لیتَ انّی اَمُوت

همه لرک و بیچاره و لات و لوت

قناعت نموده زدنیا به قوت

نترسم من از بانگ باد و بروت

زجا برکنم ریشه ی دیسپوت

همه صاف طینت همه پاکدامن

همه با شهامت همه با فتوت

همه شیر خورده ز پستان دانش

همه بسته با علم عقد اخوت

همه زاده از خاندان رسالت

[...]

دربچه به لب بسته قفل سکوت

بر آن قفل مهری زده عنکبوت

که تا ذره ای در مگس هست قوت

شود بهرهٔ بدکنش عنکبوت