ولی برتر از این و آن در شرف

چو لؤلؤ که دارد شرف برصدف

ایا زایران دیار نجف

غلامان شاه سریر شرف

ملایک رده بر رده صف به صف

همه اندر آن بزم بهر شرف

که ای داور تختگاه شرف

گرانمایه فرزند شاه نجف

به شهر اندر آمد ز راه نجف

چو اشتر زکین بر لب آورده کف

همی گفت افسوس وزد کف به کف

همی آمد و رفت درهر طرف

پس آنگه بفرمود کز یک طرف

سواران کوفی کشیدند صف

سروشی از آن جمله در پیش وصف

یکی شیشه ی سرخ بودش به کف

هنوزش به مه نارسیده کلف

به دشمن شکاری چو شاه نجف

بدونیک هر امت ازهر طرف

ستاده رده در رده صف به صف

دو دست علمدار شاهش به کف

برد ارمغان نزد شاه نجف

گرفتش سر دست و تیغش زکف

برآورد فرزند شاه نجف

کشیدند قدسی سپه هر طرف

رده در رده پره در پره صف

در این بود فرزند شاه نجف

که آمد دمان حرمله پیش صف

ملایک کشیده به نظاره صف

روان جبرییل امین هر طرف

زهر سوی ره، با نی و رود و دف

کشیده زنان سیه کار صف

نوازند رامشگران رود و دف

تماشاچیان پای کوبند و کف

دورویه کشیدند بر راه صف

برآورده آوا نی و رود و دف

هر آن جا عرب یافتی ای شگفت

زدو دست او دور کردی دو کتف

ز صدر سلف تا به گاه خلف

موفق نگردید بر این شرف