تهمتن دو فرسنگ با او برفت

همی مغزش از رفتن او بگفت

پسیجیده راه و به تیزی برفت

جهان دیده کاهو به خرگه تفت

طورگ دلاور برآشفت و گفت

چرا داشت باید سخن در نهفت

ز صحرا به تندی گذر کرد و رفت

بپیچید سوی فرامرز تفت

سپاه دگر خویشتن برگرفت

بمانده از آن باره اندر شگفت

چو آمد زمین را ببوسید و گفت

که با شاه توران بود بخت جفت

زمین را ببوسید و برجست و رفت

بسیجید سوی فرامرز تفت

خداوند بی یار و انباز و جفت

کزویست پیدا نهان و نهفت

چو در نزد سالار پیغام گفت

دلاور کیانوش پاکیزه جفت

چو این پند و اندرز با او بگفت

بیامد نگه کرد اندر نهفت

بیامد سرافراز را دید و گفت

که از من سخن در نباید نهفت

دم اسب دیگر سواری گرفت

بگرداند بر گرد سر از شگفت

بگفت این و بنشست و ساغر گرفت

زکردار گیتی بمانده شگفت

به اندرز با نامداران بگفت

که لشکر سه بهره بباید نهفت

شنیدی که آن پیر دهقان چه گفت

که پیدا نموده ز راه نهفت

به گردان ایران فرامرز گفت

که امروز مردی نشاید نهفت

همه هر چه بایست کرد و بگفت

سوی خوابگه شد زمانی بخفت

سپهبد به لشکر نگه کرد وگفت

که کمی و بیشی نشاید نهفت

یکایک ز گفت مهارک بگفت

نکردش برو هیچ گونه نهفت

بجست و دم اسب هندو گرفت

بگرداند و زد بر زمین ای شگفت