فگنده چو پیلان به هر جای بر

چه با تن چه بی‌تن جدا کرده سر

چنان گرم شد رخش آتش گهر

که گفتی برآمد ز پهلوش پر

ستمکاره خوانیمش ار دادگر

هنرمند دانیمش ار بی‌هنر

کنون بست باید سلیح و کمر

به جایی نشانش بیابم مگر

بفرمود تا موبدی پرهنر

بیاید بخواهد ورا از پدر

ور ایدونک آید ز اختر پسر

ببندش ببازو نشان پدر

به پدرود کردن گرفتش به بر

بسی بوسه دادش به چشم و به سر

ز تخم کیم وز کدامین گهر

چه گویم چو پرسد کسی از پدر

سه یاقوت رخشان به سه مهره زر

از ایران فرستاده بودش پدر

چو رستم پدر باشد و من پسر

نباید به گیتی کسی تاجور

پدر را نباید که داند پسر

که بندد دل و جان به مهر پدر

کمان را بزه کرد و بگشاد بر

نبد مرغ را پیش تیرش گذر

ز بالا نگون اندرآمد به سر

برو کرد رستم به تندی گذر

که دستور باشد مرا تاجور

از ایدر شوم بی‌کلاه و کمر

یکی شیر پیکر درفشی به زر

درفشان یکی در میانش گهر

چرا چون ترا خواند باید پسر

بدین زور و این دانش و این هنر

غمی شد دل هر دو از یکدگر

گرفتند هر دو دوال کمر

چو خورشید تابان برآورد پر

سیه زاغ پران فرو برد سر

به کردار شیری که بر گور نر

زند چنگ و گور اندر آید به سر

به کشتی گرفتن نهادند سر

گرفتند هر دو دوال کمر