ستودان همی سازدش زال زر

ندارد همی جنگ را پای و پر

هیون تکاور برآورد پر

بشد نزد سالار خورشید فر

چنین گفت با ویسهٔ نامور

که دل سخت گردان به مرگ پسر

ترا رفت باید ببسته کمر

یکی لشکری ساخته پرهنر

خزروان دمان با عمود و سپر

یکی تاختن کرد بر زال زر

به دست اندرون داشت گُرز پدر

سرش گشته پر خشم و پر خون جگر

سوی شاه ترکان نهادند سر

گشاده سلیح و گسسته کمر

گیایی که روید بران بوم و بر

نگون دارد از شرم خورشید سر

اگر داردی طوس و گستهم فر

سپاهست و گردان بسیار مر

سوی زابلستان بشد زال زر

جهانی گرفتند هر یک به بر

چو بنشست بر تخت و گاه پدر

جهان را همی داشت با زیب و فر

چنین گفت پس نامور زال زر

که تا من ببستم به مردی کمر

سرانشان بکوبم بدان گرز بر

نیاید برم هیچ پرخاشخر

پدرم آن گزین یلان سر به سر

که خوانند او را همی زال زر

چو بشنید رستم فرو برد سر

به خدمت فرود آمد از تخت زر

همه روی آهن گرفته به زر

نشانی سیه بسته بر خود بر

شکسته سلیح و گسسته کمر

نه بوق و نه کوس و نه پای و نه سر

نگر تا چه مایه ستام بزر

هم از ترگ زرین و زرین سپر

ز جیحون و تا ماورالنهر بر

که جیحون میانچیست اندر گذر

سرش را بیاراست با تاج زر

همان گردگاهش به زرین کمر