بسان سپهری یکی تخت زر

برو ساخته چند گونه گهر

به نزد منوچهر شد زال زر

چنان شد که گفتی برآورده پر

بیامد به شبگیر بسته کمر

به پیش منوچهر پیروزگر

بود زندگانیش بسیار مر

همش زور باشد هم آیین و فر

کجا بارهٔ او کند موی تر

شود خشک همرزم او را جگر

همی بدرود آن گیا خشک و تر

نه بردارد او هیچ ازان کار سر

زمانی پر اندیشه شد زال زر

برآورد یال و بگسترد بر

چه از تاج پرمایه و تخت زر

چه از یاره و طوق و زرین کمر

برون رفت با فرخی زال زر

ز گردان لشکر برآورده سر

بساطی بیفگند پیکر به زر

زبر جد برو بافته سر به سر

یکی تاج زرین نگارش گهر

نهاد از بر تارک زال زر

مر آن هر یکی را یکی جام زر

به دست اندرون پر ز مشک و گهر

سوی گرگساران شد و باختر

درفش خجسته برافراخت سر

منوچهر منشور آن شهر بر

مرا داد و گفتا همی دار و خوار

به بالین رودابه شد زال زر

پر از آب رخسار و خسته جگر

همی گفت نندیشم از زال زر

نه از سام و نز شاه با تاج و فر

چنین گفت مر زال را کای پسر

نگر تا نباشی جز از دادگر

ازو شهر توران شود بی‌هنر

به کین تو آید همان کینه‌ور

ز بیدادی نوذر تاجور

که بر خیره گم کرد راه پدر

چنین گفت کای کار دیده پدر

ز ترکان به مردی برآورده سر