کمانها فگنده بر ابرو گره

گشاده گره از کیانی زره

فگنده ز سر خود و از تن زره

گشودند از بند خفتان گره

ز زرین نطاق و ز سیمین زره

ز فیروزه بند از عقیقش گره

به او گفت قصاب کای قسوره

بکشتم یکی نغز فربه بره

بر ابرو کمان فش فکندم گره

زآژنگ چهر سپر ساز ره

مطبخی از بهر طعام سِرِه

داشت قضا را بره‌ای نادره

بس کن ازین گرگ دلی‌ ای بره

چند به خورشید کنی مسخره

قصدم ازین قصه نبد یکسره

صحبت بانو و سرا و بره

بگفت این و پوشید بر تن زره

ببند زره زد چو ابرو گره

دو گیسوی مشکینشان چون زره

گرفت و بتابید و برزد گره

رخان پر زچین ابروان پرگره

بپوشید بر تیزه پیکر زره

سپهدار را درمیان یکسره

گرفتند چون نقطه را دایره

که هان ای دلاور سوار سره

که از گرگ نر باز گیری بره

بزد بر جبین همچو ابرو گره

بپوشید برتن دو رومی زره

گرفتش گریبان رومی زره

به ابروی مردانه بر زد گره

بتازید و گرد ورا یکسره

بگیرید چون نقطه را دایره

یکی نقطه شد میمنه و میسره

ز شمشیر شه گرد آن دایره

بیفکند ازکین به ابرو گره

بپوشید برتن دو رومی زره

کمر برگشود و زخفتان گره

فکند از بر سینه یکسو زره

به گنجور کرد آفرین و فره

گرفت آن گریبان چینی زره