به گودرز گفت این سخن درخورست

لب پیر با پند نیکوترست

درفشی بدید اژدها پیکرست

بران نیزه بر شیر زرین سرست

ز گودرزیان مهتر و بهترست

به ایرانیان بر دو بهره سرست

تو گفتی که بر لشکر او مهترست

نگهبان هر مرز و هر کشورست

سخن گفت ناگفته چون گوهرست

کجا نابسوده به سنگ اندرست

به رزم اندرون رخش گویی خرست

دو دست سوار از همه بترست

برین دشت هم دار و هم منبرست

که روشن جهان زیر تیغ‌اندرست

گوزنست اگر آهوی دلبرست

شکاری چنین از در مهترست

بدو گفت شاه این سخن در خورست

برو بر ترا مهر صد مادرست

پس پردهٔ من ترا خواهرست

چو سودابه خود مهربان مادرست

پس پرده اندر ترا خواهرست

پر از مهر و سودابه چون مادرست

ببیند ز من هرچ اندر خورست

گر او را چنین داوری در سرست

به بالا ز سرو سهی برترست

ز مشک سیه بر سرش افسرست

پس پردهٔ تو یکی دخترست

که ایوان و تخت مرا درخورست

خداوند ازان شهر نیکوترست

تو گویی فروزندهٔ خاورست

سپهدار ترکان ازان بترست

کنون گاو پیسه به چرم اندرست

که پروردگار از پدر برترست

اگر زاده را مهر با مادرست

بدان گیتیم نیز خواهشگرست

که با تیغ تیزست و با افسرست

همانا کنون زورم افزونترست

شکستن دل من نه اندرخورست

تو این رنجها را که بردی برست

که خسرو جوانست و کندآورست