طلایه بُد آن شب گراهون گرد

گرفتش سبک زی سپهدار بُرد

دلاور پرند آوری زهر خورد

کشید و بپوشید درع نبرد

اگر من به چندین سلیح نبرد

نگیرم ترا کم ز من نیست مرد

دویدند دو دیو و از ما دو مرد

ربودند و بردند و کشتند و خورد

سپهبد به دادار سوگند خورد

که امروز تنها نمایم نبرد

یکی هفته بنشست با سوک و درد

سر هفته لشکر همه گرد کرد

ز کشتی به کشتی همی شد چو گرد

همی کوفت گرز و همی کشت مرد

سرش را به گرز گران کوفت خرد

تنش را به کام نهنگان سپرد

بر آن کُه برهمن یکی پیرمرد

برآورده وز گردش روز گرد

وز اندوه آدم از ایدر به درد

شب و روز گرینده و روی زرد

کند کوز پشتت، رخ سرخ زرد

جوانیت پیری ، درستیت درد

بپرسید بازش هنرمند مرد

که یزدان جهان را سرشت از چه کرد

چو سردی سوی خشکی آهنگ کرد

زمین آمد اینک که خشکست و سرد

از آن پس زند شاخ و برگ آورد

دهد بار و سایه فرو گسترد

گیا را گیاخوار چون خورد کرد

کند باز چون خویشتن هر چه خورد

بهین گوهری هست روشن خرد

که بر هر چه دانی خرد بگذرد

گلی بُد که چون بوی بردیش مرد

شدی زار و گرینده بی سوک و درد

چنین چند بُد ز آن که نتوان شمرد

کرا رای بُد هرچه بایست برد

گل رسته بُد شسته باران ز گرد

چو گیلی سپرها چه سرخ و چه زرد

کجا این چنین زور و این کار کرد

چه داریم ما خویشتن را به مرد