به درد و به خون ریختن بد سزا

که بیدادگر کس نیابد رها

چو گاه خورش درگذشت اژدها

بیامد چو آتش بران تند جا

بپرسید از ترجمان پادشا

که ای مرد روشن‌دل و پارسا

همی گفت کای نامور پادشا

جهاندار و نیک‌اختر و پارسا

که در شهر جهرم بد او پادشا

جهاندیده با داد و فرمانروا

به جهرم چو نزدیک شد پادشا

نهان گشت زو مهرک بی‌وفا

چو این گردد از پاک مادر جدا

بکن هرچ فرمان دهد پادشا

هرانگه کزو بچه گردد جدا

به جای آرم این گفتهٔ پادشا

چو دین‌دار کین دارد از پادشا

مخوان تا توانی ورا پارسا

هرانگه که خشم آورد پادشا

سبک‌مایه خواند ورا پارسا

چو خواهی که بستایدت پارسا

بنه خشم و کین چون شوی پادشا

بنازد بدو مردم پارسا

هم‌انکس که شد بر زمین پادشا

به شاهی خردمند باشد سزا

به جای خرد زر شود بی‌بها

خردمند گر مردم پارسا

چو جایی سخن راند از پادشا

بنه کینه و دور باش از هوا

مبادا هوا بر تو فرمانرا

ستاینده‌ای کو ز بهر هوا

ستاید کسی را همی ناسزا

هرانگه که رشک آورد پادشا

نکوهش کند مردم پارسا

پناهی بود گنج را پادشا

نوازندهٔ مردم پارسا

چو دیدند گفتندش ای پادشا

جهانگیر و روشن‌دل و پارسا

چنین داد پاسخ که ای پادشا

یکی پارسی مردم و پارسا