بدو گفت کای راحت جان من

پرستار و جفت ونگهبان من

که بنهاد این داغ بر جان من؟

نترسید از آه سوزان من؟

همی گفت آهسته کای جان من

برون شو پس از مرگ جانان من

تو تنها به خون خفته اخوان من

نیاید به کار این تن و جان من

که ای لعل تو عیسی جان من

بدین درد جانکاه درمان من

همی گفت ای نور چشمان من

نهال دل و میوه ی جان من

بکشتید یاران و خویشان من

گذشتید از عهد و پیمان من

زامر جهاندار یزدان من

روان ها بود زیر فرمان من

دو گیتی ز یزدان شود زان من

بهشت و جهنم به فرمان من

سرور دلم: رامش جان من

فدا گشته در راه جانان من

فدای تو بادا سر و جان من

فری برتو از پاک یزدان من

یکی گفتی ای سرو بستان من

بپرورده از شیر دامان من

الا ای نهال خرامان من

همان با وفا دوستداران من

که اکنون نهانست در خان من

پناهنده گشته است و مهمان من

ایا برخی جان تو جان من

قوی پی به مهر تو ایمان من

بلرزد بخاک اندرون جان من

که یحیی کند باز یخدان من

بیا ساقی ای نور چشمان من

بیا ساقی ای رونق جان من!

بگفتا عزیزم تو ای جان من

همی روح و هم عمرو ایمان من

که آن دختران و رفیقان من

بباید بیایند مهمان من

بیا ساقی ای راحت جان من

فشان گرد هستی ز دامان من