مهان هم برین رای گشتند باز

همه شب همی رزم کردند ساز

درفشی سر از شیر زرّینه ساز

پرندش ز سیمرغ پر کرده باز

ز هندو طلایه دو صد سرفراز

بدین هر دو در راه خوردند باز

شد آن شب در آرایش بزم و ساز

چو این آگهی یافت آن سرفراز

کرا بیش بخشد بزرگی و ناز

فزونتر دهد رنج و گرم و گداز

جهان پهلوان گرد گردنفراز

چو بشنید گفتار مهراج باز

سپهدار جنگ آور رزم ساز

فرستادش از پیش مهراج باز

به شهر از مهان هر که بُد سرفراز

همه هدیه و نزل کردند ساز

اگر چند دارندشان جفت ناز

چو نبوند بسته گریزند باز

زمان تا زمان خشکی آنگاه باز

همی تاخت ترّی ز سردی فراز

پس آتش ز نو جنبش انگیخت باز

وزو هفت ره شد بخار از فراز

بدآنسان که آهنگر کارساز

فرازد دمش نزد آتش فراز

چو در مردم آید پدیدار باز

شود زین دو پستی سرش برفراز

همان کش نه کشتی نه توشه نه ساز

شود غرق و ماند ز همراه باز

هر آن کشت کاینجای کردیم ساز

بَرِ او بدان سر بیابیم باز

هم از چند چیزش بپرسید باز

چنین گفت کای مرد فرهنگ ساز

زما آن که چون شد نیابیم باز

جوانیست چون پیری آمد فراز

دژم تر کسی مردِ رشکست و آز

که هر ساعتش مرگی آید فراز

همی آمد از بیشه هر سو فراز

نه گوینده پیدا نه دستان نواز

ز ملاح از آن بانگ پرسید باز

نداند کس این گفت پیدا و راز