بگفتند با شاه کای شهریار

خشایار شه پور والا تبار

چو یک چند بگذشت از روزگار

به فرزند گفتا شه نامدار

بسی رنج بردم در این روزگار

گشودم چنین کشور نامدار

همه دامنت هست پر شهریار

بخفته کنارت بسی نامدار

بده ساغری زان می‌خوشگوار

که بیرون کند از سر جان خمار

به شاهان عالم کنم افتخار

ز مداحی شاه دلدل سوار

بیا ساقی از مهر او می‌بیار

مرا مست کن زان می‌خوشگوار

بگفتا در این شهر ای شهریار

چنین است رسم و بود این قرار

فرستاد در شهر خود بی‌شمار

که سال دگر آید او را بکار

دلیران ‌امروز شب‌های تار

ستیزند با کودک شیرخوار

بود تن چو اسب و روان چونسوار

چو نبود سوار اسب ناید بکار

اگر بود رستم در آن روزگار

که فردوسی از خامه شد مشکبار

دو صد دختر مهوش گلعذار

بگردند دائم مرا در کنار

کسی گر بگوید، در آن گیر و دار

به من: کای بهین طالع بخت یار؟!

همین بارگاه و همین اقتدار

همین وضع پاینده استوار

بلند است ابر ره، از هر کنار

هم اندر یمین و هم اندر یسار

هم از سایهٔ شوکت شهریار

بر آرمتان ای نابه‌کاران دمار!

طبیعی است بر جسم آن شاخسار

بدانسان که گل بود، بد نیز خار

سر و روی وی، اندر آن شاخسار

بیازرد و گلگون شد از زخم خار

مرا گرچه طبعی‌ست پراقتدار

چو من دیده کم دیدهٔ روزگار