بگفتا نترسیدی از کردگار

که کردی تو گلشاه را دل فکار

یکی پیشش آمد از آن چل سوار

کشیده یکی خنجر آب دار

بگفتا برو بر همی بر بکار

دلش دور کن از غم روزگار

ز گفتار آن مهربان پرستار

ببد ورقه غمناک و بگریست زار

ولیکن به آخر شود خوب کار

اگر دست یابیم بر روزگار

بگفت: ای جگر خستهٔ روزگار

چرا چون بدیدمت ز آغاز کار

جفایی که دیدند از روزگار

بگفتند با یکدگر آشکار

اگر چند آگاهم از انتظار

که خواهد گسست از توام روزگار

برون کرد پیراهنی یادگار

بدو داد گفتا مرا یاد دار

چو نومید شد گلشه از روی یار

ببارید اشک و بنالید زار

غلام از غم خواجه بگریست زار

ببارید خونآبه را در کنار

بگویید با عاشق سوگوار

مخسب ار ترا هست تیمار یار

همی گفت با خویشتن آن نگار

یکی شعر تازی بزاری زار

نهاد از بر خاک روی آن نگار

بگفت آمدم سوی تو، هست بار؟

ز دنیا برفت آن بت قندهار

به عقبی بر آن وفادار یار

غمین گشت شاه و بنالید زار

ببارید از دیده دُر دَر کنار

گمانم چنان بود ای نوبهار

که با تو بمانم بسی روزگار

به شام اندرون بد ده و دو هزار

مسلمان و به روز و پرهیزگار