کنون من ازآن تخمه دارم نژاد

نترسم از آن راه با کین و زاد

چو شنگاوه در بند یل اوفتاد

جهان جوی الماس آمد چو باد

کنون آن بمن جمله بسپار شاد

که کردند پیش من از گنج یاد

نوازش نمودش بسی گشت شاد

که بادت پر از بر درخت مراد

به بلخ اندرون بود پیروز و شاد

ابا نامداران و گردان راد

به پیش جهان جوی زمین بوسه داد

به آئین خاور زمین کرد یاد

نخست از جهان آفرین کرد یاد

خداوند جان و خداوند داد

بدو گفت زالش که هرگز مباد

که شاهی لهراسب آرم بیاد

به جمهور گفت ای شه پاکزاد

پس پشت من زانکه دارد نژاد

سپاس جهان آفرین کرد یاد

که بیرون از آن بیشه آمد چه باد

بگفت این و سر سوی بالا نهاد

ابا گرد جمهور والانژاد

گرازان برفتند از آنجای شاد

سوی بیشه شیر مانند باد

بزین بر نشستند رفتند شاد

ازآن بیشه دلشاد و خرم چه باد

برفتند بیرون ز بیشه چه باد

فرود آمد آنگه یل پاکزاد

بهر گه که شان خوردن آید بیاد

بدشت اندر آیند مانند باد

بیامد به نزدیک آن پاک زاد

ستمکاره زنجان بکردار باد

زمین پیش او در زمان بوسه داد

همانگاه سر سوی صحرا نهاد

خروشان بدو گفت برگرد شاد

برو سوی بیشه بمانند باد

روان جست در بیشه مانند باد

بیامد دگر باره آن دیوزاد

نهادند سر سوی ره همچو باد

دل آکنده از کینه بدنهاد