سر زلف دلدارش آمد بیاد

بپیچید بر خود چو سنبل ز باد

بدوش افکنید ببردش چو باد

شب تیره نزدیک هیتال شاد

ولیکن نیامد ز بخت این مراد

که بدبخت مردم بگیتی مباد

چنان زدش تیغی چو آمد ز باد

که سر از تنش زیر پا اوفتاد

چنان چونکه آمد بزد رفت شاد

ازان لشکر کشن مانند باد

بدستان ازاین داستان کرد یاد

چو بشنید دستان دلش گشت شاد

تو بر گوی با من کنام و نژاد

که اکنون چنانی که مامت نزاد

کزین گونه کاری مرا اوفتاد

ندارد کسی رزم اینگونه یاد

چو آمد به نزدیک هیتال شاد

ببردش نماز و زمین بوسه داد

به می خوردن اندر نشستند شاد

به کردند از رزم ارژنگ یاد

برون آمد از حصن مانند باد

بکرد آفرین و زمین بوسه داد

فرود آمد خود بر سر نهاد

نشست از بر باره دیگر چو باد

ز سرخود آن نامور اوفتاد

گره مویش از تیر جوشن گشاد

برفت و نشست از بر باره شاد

دگرباره آن خود بر سر نهاد

شدی آن دو کس پیش آئینه شاد

بکردی به آئینه سوگند یاد

بزد دست آن زردپوش و نهاد

بزه در کمان و درآمد چو باد

بیا تا زمانی بجوشیم شاد

دلارام گفتا که ای پاکزاد

چه دشمن ز من باشدت خواب یاد

مکن گر کنی میدهی سر به باد

بدو گفت جمهور کای پاکزاد

یکی راه نزدیک دارم بیاد

به دیوان مازنداران رو نهاد

ز بند گران داد شه را نژاد