گر این مدّعی دوست بشناختی

به پیکار دشمن نپرداختی

تو خود را از آن در چه انداختی

که چه را ز ره باز نشناختی

همه برگ بودن همی ساختی

به تدبیر رفتن نپرداختی

چون که دلدار مرا بشناختی

نرد یاری را چو بااو باختی

روز وشب صحرا به صحرا تاختی

گاه صیدی درکمند انداختی

چون از کار مسلم بپرداختی

مرا از وی آسوده دل ساختی

وگر خصمی از پی مرا تاختی

زآسیب آنم رها ساختی

اگر باره زی پهنه در تاختی

ز زین این جوان را در انداختی

مرا این زمان شادمان ساختی

که بر یاری شاه سرباختی

به جنگ سپه تشنه لب تاختی

در آن دم که بازو برافراختی

که از بیم او زهره درباختی

دو اسبه اجل بر سرش تاختی

همانا مرا نیک نشناختی

کز اینسان به ناورد من تاختی

به گفتن گر آوا نیفراختی

کس آن شاه را باز نشناختی

ز خرگه بدین سو چرا تاختی؟

دل مادر از درد بگداختی

گمانم بدین در از آن تاختی

بر و یال خود غرق خون ساختی

به میدان تو نه اسب کین تاختی

نه بردشمنی تیری انداختی

کجا اینچنین گرم رو تاختی

مرا درکف دشمن انداختی

جهان گر ز مختار پرداختی

ز مرگش مرا شادمان ساختی

بگفتا: که چونم تو بنواختی

ابا جامه و زر روان ساختی

به هر دم که آوا برافراختی

هژبر فلک زهره در باختی