درم از کف او به نزع اندرست

شهادت از آنستش اندر دهان

کلام کنور الربی فاح غضا

و قد غازلته شابیب قطر

و ریح الشمال جرت ثم جرت

علی صفحه الارض اذیال عطر

و عرف الخزامی و عرف الندامی

[...]

سخن به که ماند ز ما یادگار

که ما بر گذاریم و او پایدار

کرا سرکه دارو بود بر جگر

شود زانگبین درد او بیشتر

که پازهر از زهر افزون شود

چو ز اندازه خویش بیرون شود

شتابندگی کار آهرمن است

پشیمانی جان و رنج تن است

پرستنده آز و جویای کین

به گیتی ز کس نشوند آفرین

حدیثی بکن تا شکر بر چنم

به من برگذر تا شوم عنبرین

به فرزند باقی ست کام پدر

به فرزند زنده ست نام پدر

هل الدهر یوما بلیلی یجود

و ایامنا باللوی هل تعود

الا قل لکسان وادی الحبیب

هنیئا لکم فی الجنان الخلود

افیضوا علینا من الما فیضا

[...]

هر آن کو کند کار ناکردنی

غمی بایدش خورد ناخوردنی

چو پایان نبینی ز سر فتنه را

به پایان ز پای اندر آرد سرت

به هر حال مر بنده را شکر به

که بسیار بد باشد از بد بتر

شبی چون شبَه روی شسته به قیر

نه بهرام پیدا نه کیوان نه تیر

نه آوای مرغ و نه هرای دد

زمانه زبان بسته از نیک و بد

کذاک اللیالی و احداثها

یجددن للمرء حالا فحالا

از آن کرده بی شک پشیمان شوی

که در وی به گفتار نادان شوی

چنان دان که نادان ترین کس تویی

اگر پند دانندگان نشنوی

چو بنهاد عقل تو رای صواب

ز رای صواب و خرد سر متاب

تو آن کن که از تو سزد ای نگار

من آن کرده‌ام خود که از من سزید

اگر عقل داری، به گفت زنان

مکن اعتماد و بکن احتیاط

لاتستبن ابدا مالا تقوم به

ولا تهیجن فی العرینه الاسدا

ان الزنابیر ان حرکتها سفها

من کورها اوجعت من لسعها الجسدا

هر آن کو کند کار ناکردنی

[...]

به هر حال هر بنده را شکر به

که بسیار بد باشد از بد بتر