چند گویی که زحمتت کردم

تا نگردی ز من گران گران

به سر تو که دوستر دارم

زحمت تو ز رحمت دگران

عشق و پس التفات زی دگران‌؟

سوی غیری به غافلی نگران‌؟

کردگار تو مر ترا نگران

تو به شهوت متابع دگران

دائماً در خدا شوی نگران

هم عطاها دهی تو با دگران

گر خوری می به خانهٔ دگران

بر حریفان مباش سرد و گران

چند باشی به این و آن نگران؟

پند گیر از گذشتن دگران

دیده ظاهر تو بر دگران

دیده باطنت به حق نگران

گفت روزی که رنج های گران

این همه هست بر من از دگران

جانب قاف گر شوم نگران

آیدم همچو کوه قاف گران

رشکش آمد که عاشق نگران

نگران‌ست جانب دگران

و آن یهودی ز تهمت دگران

بست لب با چنین عذاب گران

سپه او گروه کارگران

ملک گیرد بدین سپاه گران