کاشکی کردمی از عشق حذر

یا کنون دارمی از دوست خبر

ای دریغا که من از دست شدم

نوز ناخورده تمام از دل بر

چون توان بود برین درد صبور

[...]

دوش ناگاه بهنگام سحر

اندر آمد ز در آن ماه پسر

با رخ رنگین چون لاله و گل

بالب شیرین چون شهد و شکر

حلقه جعدش پر تاب و گره

[...]

هیچ نیکو نبود هرگز بد

هیچ خر آن نبود هرگز حر

پشت کس را نکند ز آب تهی

تا شکمشان نکنی از نان پر

جود تو جسم کرم را چو روان

هنرت چشم کرم را چو بصر

همه اقوال سدید تو مثل

همه افعال حمید تو سمر

شده گویندهٔ مدحت دلشاد

[...]

همه اقوال سدید تو مثل

همه افعال حمید تو سمر

شده گویندهٔ مدحت دلشاد

شده جویندهٔ قدحت غم خور

جود تو جسم کرم را چو روان

هنرت چشم کرم را چو بصر

تیغ بر خصم تو بارد بهرام

ورنه خنجر زچه دارد بهرام

تا شنید این سخن گرم تو تیر

کلک بشکستست از شرم تو تیر

نیست در گوش دل اهل نظر

هیچ زیور به ازین عقد گهر

به یکی چشم زدن نور بصر

می کند از همه افلاک گذر

ای بسا قفل درین کاخ دو در

که کلیدش نتوان ساخت ز زر

مژده دادند که سعدی به سحر

سفت در حمد یکی تازه‌گهر

تو چنین ظاهر و ما کور بصر

تو چنین حاضر و ما دور نگر

دل صدف گوهر توحیدم در

گوش دهر از در توحیدم پر

سال و مه روز و شب و شام و سحر

یک به یک گرم رو و تیز گذر

وز مثالش به حس افتاد گذر

یافت مس حس ازو رونق زر

اوست در صورت لیلی ظاهر

اوست از دیده مجنون ناظر

زده از پیرهن یوسف سر

بوی او داده به یعقوب بصر

ای خوش آن وقت که بی فکر و نظر

بر زند خواستی از جان تو سر

به هوایش چو کند مرغ گذر

همچو پروانه فتد سوخته پر

دیدن حشمت او باده اثر

چشم نظارگیان مست نظر