سنّیان را که بد هزاران کیش

ا سختا ننگ و بلایی آمد پیش

وآنکه او را رسیده باشد کیش

معترف هم به باطن سر خویش

فصل اردی بهشت آمد پیش

سوخت اسپند، عید خیراندیش

شاید آن روزگار آید پیش

که نیابد مرقّع درویش

آنچه من دیدم از زمانهٔ خویش

آن ندیده ست از نمک، دل ریش

چه کنم؟ موج می زند دل ریش

موجهٔ بحر را، که بندد پیش

ما گنه پیشگان جرم اندیش

در دو عالم ز شرم سر در پیش

بجزاین فعل نه که در همه کیش

فاعلش عاصی است و جرم اندیش

نیست از دوری رهش تشویش

رفته هر راه را ز صد ره بیش

یا بنیش غمزه ی پنهان خویش

میزند بر سینه ی ریش تو نیش

من بحال او، واو بر حال خویش؛

دیده گریان داشتیم و سینه ریش

رنگ خرابی است در آبادیش

میگذرد هم غم وهم شادی اش

هریکی راست پرده‌ای در پیش

به کمالی شمرده پردهٔ خویش

در تموز آن یخک نهاده به پیش

کس خریدار نه و او درویش

این کُره را که نام کردی خویش

هر یکی کژدمند با صد نیش

قدم از خویش چون نهادی پیش

جلوه کردی به پیش دیدهٔ خویش

تا نشان از کمان و نام ز کیش

تیر بادت به است و تیز به ریش

تا ز حنظل برند و حلوا نام

شکرت زهر باد و نوشت نیش

تا ترش روید از زمین ریواس

[...]

هر چه آید ز رنج و راحت پیش

نسپارم بدرد و غم دل خویش

نروم زیر بار منت خلق

هر که هست از توانگر و درویش

دل کس را نمی برم از جای

[...]

پس بدو گفت کاری آمده پیش

که گرفتار حیرتم زین ریش

که خداوند گیتی از کم و بیش

بتو داده است هوش و بر من ریش