خامه کردم به فکر هجو تو تیز

ای سیاه گریز پا بگریز

داشت در پرده ی شاهدی نوخیز

در ترنم زپسته شکر ریز

چرخ پرویز نیست آتش بیز

نه ممری درو نه جای گریز

شفقش خون مردم دانا

افقش ساغری ز خون لبریز

هر طرف می برد هراسانم

[...]

خربزه چون بتان شکرریز

کرده دندان برو جهانی تیز

همچو سبزان هند شورانگیز

همه اندام اوست شکرریز

دل اگر باشد و زبان هم نیز

همه یکسان نیند در همه چیز

نسبت این جای نعت باشد نیز

چون شنیدی عزیز دار عزیز

خیر و شر هر چه می کنی هم نیز

ثبت گردد در آن کتاب عزیز

خود نشستم، نشاندم او را نیز؛

سخنی چند رفت لطف آمیز

غرض امروز بلکه فردا نیز

ناید آن گنده پیر، از اینجا خیز

دیو اگر نیستی، ز زن مگریز

دیو اگر نیستی، بزن مستیز!

خواهران و برادرانش نیز

کرده چنگال تیز و دندان تیز

شد به سیاووش شبش دشنه تیز

گشت فرنگیس فلک اشکریز

گرچه تو از نو ره و از تیغ تیز

موی ستردی ز تن، از ساق نیز

بحث حکمت چه می‌کنی برخیز

دفتر معرفت در آب بریز

نام اغیار ذکر آن لب نوش

ما هواخواه شهد زهرآمیز

چهره او ز زلف غالیه بود

[...]

در بدایت، بدایت همه چیز

در نهایت نهایت همه نیز

آن قدر بار بر ستور آویز

که نماند برین گریوهٔ تیز

ای درون و برون ز تو لبریز

عشقت از خاک تیره وجد انگیز

ظاهر وباطن از تو درد آمیز

همه جا خالی از تو و لبریز

متحد با نبی است در همه چیز

جز نبوت که اوست اصل تمیز