جنگ ننگ است در شریعت من

جز پی پاس دین و حفظ وطن

آن یکی گفتش ای رفیق کهن

در شگفتم بسی ز کار تو من

لقمه در سفره معاویه زن

که شکر آب گشته در روغن

اعتمادی بیار عهد شکن

نکند هیچ کس چو مرد و چو زن

پس دیری مبادلات سخن

گفت روبه بدوستدار کهن

ای رهیده بشاخ و شانه من

بمن خسته شاخ و شانه مزن

گفت این راست است لیک از من

نکنی شمع آرزو روشن

ور بشوید درون وی سر و تن

نو شود روزگار مرد کهن

مجر وتمسه راست شهر«وین »

از سوس «برن » و از گرگ «آتن »

چون ز ارض جدید رفت سخن

از اتازونی است «واشنتن »

هست شیطان بر آدمی دشمن

نار بجهد چو سنگ دید آهن

بشنو از من ز روی فکر سخن

بر زن اجنبی نگاه مکن

رخت بربند ازین سرای کهن

جامه نو پوش و خانه را نو کن

برهان روح را زمحبس تن

وین پری را ز بند اهریمن

گشته ز آب دماغ و آب دهن

دائما خشک مغز و تر دامن

رخت بربند ازین سرای کهن

جامه نو پوش و خانه را نو کن

برهان روح را ز محبس تن

وین پری را ز بند اهریمن

بعدِ اسفندیارِ رویین تن

هست چشمِ همه به او روشن

بانگ زد پیر موش کای کودن

این قدر حرف های مفت مزن!

مردمانِ بزرگ را در تن

کُت و سرداری است و پیراهن