دُر و خرمهره جمع کرده به هم

بی‌خبر در سخن ز بیش و ز کم

دل درویش را ز روی ستم

کرده چون پشت سوسمار ز غم

چون جماع آرزو کند به دودم

دو درم ده زد آفتابه‌ش نم

مانده بر گوشهٔ حکم پر کم

شده تا کون فرو دم آدم

انده انتظار تو یکدم

نگذارید جان من بی‌غم

علّت سکته و حریف و دسم

سبب و دفع آن ز بیش و ز کم

حدّ سرسام در دماغ ورم

وآن ورم گرم و سخت قحف سقم

جوهر خون شود همه بلغم

پوست ز الوان خویش گردد کم

جدی خاکی و دلو و حوت بهم

از هوا و ز آب داده رقم

قیمتش گر خرد کند عالم

ور معاند کند کم از دو درم

در سر آید همی به ده جا دم

تا به لب زین عنا و درد و الم

کی شود ز آفت دبیر و قلم

قدر بسم‌اللّٰه از دو مُدبر کم

گرنه آن سحر کردی اندر دم

آب کاغذ ببردی آب از نم

صدهزاران فتوح در یکدم

به بر آید ز آدم و عالم