آن شده حکم شرع را حاکم

وین شده علم محض را عالم

چون قلم‌دار گفت جفتِ قدم

ور نداری تو نون بُوی نه قلم

جز به قول تو و تو در عالم

خور و خفّاش را که دید بهم

زان درین بارگاه انده و غم

از پی شادی بنی آدم

غرض امر و دایهٔ آدم

عَرَض نفس و جوهر عالم

او نهادست هم به امر قدم

صورت اندر هیولی عالم

کار یک ساله را بها دو درم

علم یک لحظه را بها عالم

عالمان خود کمند در عالم

باز عامل میان عالم کم

گفت برگیر خواجه زود قلم

تا بگویم ترا ز سرّ قدم

زانکه داند کرم که محض کرم

بکند ضایع آن عنا و الم

ظلمهای سپهر در یادم

گشته در طبع دهر مستحکم

گشته انقاس گوهرِ مردم

کرده انفاس راه منفذ گم

بی‌عقوبت زمینش از ذل و غم

بی‌عفونت هوایش از تف و نم

من که با تو دمی بگفتم غم

به همه عمر ندهم آن یک دم

کرد پر بادت اندرین عالم

انده آبِ پشت و نان شکم

مار و طاوس کامدند بهم

هم به حوّا بدند و هم بادم

ببرند آبروی دولت جم

زان دو زلف و دو ابروی پر خم

نوحه دانم یکی به شست درم

وآنِ هفتاد نیز دانم هم

چون ترا خورد و گشت فربه غم

غم تو شد فزون و مردی کم

علف غم تویی در این عالم

چون تو رفتی علف نیابد غم