گفتم آری بگفت صد احسنت

بر تو ای خشک مغز دامن تر

شاد و آسوده خواب کن که توئی

کعبه فسق را سیاه حجر

چون بدین طعنه خاطرم آزرد

خرمن غیرتم گرفت آذر

جستم از هول و جستم از لاحول

بهر دفع بلیس نفس سپر

باز رفتم ز فکرت اندر خواب

دیدم او را بصورت دیگر

گفت ای یار سرخ رو خواهی

در می سبزه چون خط دلبر

گفتمش نی بگفت اگر باشد

قدحی ز آن شراب جان پرور

گفتمش نی بگفت اگر باشد

دختری لعل پوش و سیمین بر

گفتمش نی بگفت اگر باشد

ساده نازنین چو قرص قمر

گفتمش نی بگفت اگر باشد

مطربی با دف و نی و مزمر

گفتمش نی بگفت نیک بخسب

که نه زین شاخ برگ رست و نه بر

هیزم خشکی و ز زهد و ریا

میفروشی بخلق هیزم تر

درگه نیم روز و شام و سحر

بود اندر نماز با حیدر

چون خروس سحر گشودی پر

بود در زیر مرغ بیضه زر

بیشک از چینه دان و قلب و جگر

راه دارد بسوی معدن زر

تا بدانند قدر یکدیگر

به برند از نهال مهر ثمر

فلکی بر سرت کلاه قمر

ملکی بر تنت لباس بشر

کرد پرخوابه شان ز در و گهر

بالش از سیم و خوابگاه از زر

چشمه روشنی که خواست خضر

زنده از وی روان اسکندر

بایدت این سه روزه برد بسر

شادمان چون بشاخ لاله تر