علم داری عمل نه، دان که خری

بارِ گوهر بریّ و کاه خوری

مرد باشی به گاه بیع و شری

از ثریّا نیوفتی به ثری

تو ز دل غافلی و بی خبری

دگرست آن دل و تو خود دگری

گفت روزی همی به رهگذری

سوی نامحرمی زدم نظری

آن نگاری که سوی او نگری

او دل از تو برد تو درد بری

آب شورست آز و تو سفری

تشنگی بیش هرچه بیش خوری

غم تو را می‌خورد ز بی‌خطری

تو چنان کس نه‌ای که غم نخوری

چون چو شیران به کرد خود نچری

همچو روباه خون رز چه خوری

کوی پر دزد و زو بعست و پری

تو همی کوک و کو کنار خوری

دید در راه ناگه آب‌خوری

کِشتزاری و پیر برزگری

در رباطی مقام و من گذری

بر سرِ پل سرای و من سفری

آن چنان شد که در زمین هری

ابلهی کرد رخ به برزگری

صوفیی از عراق با خبری

به خراسان رسید زی دگری

چون چنین بُد خطاب با عمری

چه رود روز حشر با دگری

شاه روزی میان رهگذری

دزد خود را بدید با کمری

زنده باشیم جان ما تو خوری

چون بمیریم مال ما تو بری

پیش هشام کوفی از ضجری

این بگفت و به های های گری

نان خشکار را ز من ببری

میده گردانی و تو میده خوری

آب جوی ار ز بحر بازگری

بحر را زان سپس شَمر شمری

تا ز پنج و چهار بر نپری

از شش و هفت و هشت برنخوری