انس تو با کبوترست همه

ننگری از هوس به چاکر خویش

هم به ساعت بر تو باز آید

هر کبوتر که رانی از بر خویش

رفتن و آمدن به نزد رهی

[...]

گر به دوزخ فرستی از درِ خویش

میروم نی به پای بر سر خویش

گر نبشت ابجدی ز دفتر خویش

نتواند کزو کشد سرِ خویش

تا جدا گشت شه ز لشکر خویش

پی آهو ندید در برِ خویش

خامه برداشت پای تا سر خویش

بر پرندی نگاشت پیکر خویش

چونکه سر برگرفت در بر خویش

دید شخصی به شکل و پیکر خویش

خواست تا آفتابه زر خویش

به بر او فرستد از بر خویش

هم کله کج نهاد بر سر خویش

هم قبا چست کرد در بر خویش

قطره دارد دلی فراخور خویش

بحر را هم دلی ست در بر خویش

عالمی بایدش ز جوهر خویش

تا تواند گشود دفتر خویش

هیچ ننوشت بهر شوهر خویش

که از او داشت دست بر سر خویش

راه دادی به خانه در بر خویش

آشنا ساختی به همسرخویش

ورشود پادشاه کشور خویش

بالد از عقل‌ عدل گستر خویش