خرقهٔ صوفیانهٔ ازرق

از هزار اطلس انتخاب من است

گنده پیر جهان جنب نکند

همتی را که در جناب من است

خدمت پادشه که باقی باد

نه به بازوی خاک و آب من است

نیست مر بنده را زبانِ جواب

جامه و جایِ من جواب من است

بر جمادات فضل آدمیان

هیچ بیرون ازین دو معنی نیست

چون ازین هر دو مرد خالی گشت

آدمی و بهیمه هر دویکی است

کافران را که آدمی نسبند

نصّ بَلْهُمْاَضّل ازین معنی است

طمع خام بین که قصّهٔ فاش

از رقیبان نهفتنم هوس است

تو و طوبی و ما و قامت یار

فکر هر کس به قدر همت اوست

گر من آلوده دامنم چه زیان

همه عالم گواهِ عصمت اوست

بهرهٔ او ز مایهٔ عزّت

هست بر قدر پایهٔ همت

که نهفتند حالتش امت

نیمی از بیم ونیمی از خست

گاه شادی نگیردش غفلت

گاه انده نباشدش محنت

هست شمعم بدید و در همه جا

روشن از وی هزار انجمن است

زاهد ار عیب باده نوشان کرد

خبر از سِرِّ کردگارش نیست

زاهد ار عیب باده نوشان کرد

خبر از سِرِّ کردگارش نیست

با چنین قوت چنین قدرت

با چنین همت و چنین شوکت

ای ظهور تو چنان پدری

کاشف راز یخرج المیت

گل و ریحان باغ چون نشدی

باری آخر کرفس باش و شبت

ای بیک جرعه داده عقل از دست

چند در بستر اوفتاده و مست

با خبر شو که دست مانده ز کار

بر حذر شو که کار رفته ز دست

مرغ عیار رفته اندر دام

[...]

فقلت لا قال و لا، ملیحة مطیعة

فقلت لا قال و لا، آلة لهو مطربة