شبرو‌ان را شکوفه ده چو چراغ

تازه‌رو باش چون شکوفه باغ

آنچنان گورخان به کوه و به راغ

گور که داغ دید رست ز داغ

شبی از پیش برگرفته چراغ

کوه و صحرا سیه‌تر از پر زاغ

بانگ دزدیده بلبلان را زاغ

بانگ دزدی در‌آوریده به باغ

صبح رویت دمیده چون گل باغ

چون نمیرم برابرت چو چراغ

سوز تو زنده دادم چو چراغ

زنده با سوز و مرده هست به داغ

شد برافروخته چو سبز چراغ

سبز در سبز چون فرشته باغ

قدی افراخته چو سرو به باغ

رویی افروخته چو شمع و چراغ

هریک از بهر آن خجسته چراغ

کرده مهمانی‌یی به خانه و باغ

تا بدان چاه و آن خجسته چراغ

که ز تاریکی‌ش رساند به باغ

چون رسیدند پیش صفه باغ

شمع بر دست و خویشتن چو چراغ

در کنار آن‌چنان که گل در باغ

در میان آن‌چنان که شمع و چراغ

جعد بر جعد چون بنفشه باغ

به سیاهی سیه‌تر از پر زاغ

گفت این شخص را به وقت فراغ

از پس من بیاورید به باغ

مرد هر هفته‌ای ز راه فراغ

به تماشا شدی به دیدن باغ

در دل افتادشان که در دو چراغ

تندبادی رسیده است به باغ

بادی آمد به کف گرفته چراغ

باغبان را به شهر برد ز باغ

من بدو زنده‌دل چو شب به چراغ

او به من شادمان چو سبزه به باغ

ای ز انعام های گوناگون

کرده جودت بر اهل فضل اسباغ

نیست بر چهرۀ عروس سخن

جز ز خطّ مسلسلت اصداغ

تا برو موکب تو پی سپرد

[...]

عیسی روح گرسنه‌ست چو زاغ

خر او می‌کند ز کنجد کاغ

چونک خر خورد جمله کنجد را

از چه روغن کشیم بهر چراغ

چونک خورشید سوی عقرب رفت

[...]