اختراعی چنین هرآنکه نهاد

راه در داد و لیک در نگشاد

پس از آدم هر آنچ ز آدم زاد

آدمی خوانمش به اصل و نژاد

خدمت چون تو شاه شاه نژاد

جز فرومایه‌ای نداد به باد

از تن و طبع شرع و شعر نزاد

تودهٔ شوره عشر و خمس نداد

چه بُوَد زین شنیع‌تر بیداد

لحن داود و کرّ مادرزاد

چون درین کارگاه بی‌استاد

عمر دادم به ابلهی بر باد

عمر دادم بجملگی بر باد

بر من آمد ز شصت صد بیداد

من به تنهایی اندرین بنیاد

با دلی پر ز غم نشستم شاد

وآن دگر قوم چون زبان بگشاد

همه را جملگی به طوفان داد

تو به بغداد شاد و من ناشاد

خود نگویی ورا رسم فریاد