چشمش افکنده طرح بیدادم

سرمه ‌کو تا رسد به فریادم

سرو تهمت قفس چه چاره ‌کند

پا به ‌گل کرده‌اند آزادم

شبنم انفعال خاصیتم

[...]

رغبت حلّه رفت از یادم

آن گرفتم، به دیگری دادم

ندهی گوش خود به فریادم

یا به گوشَت نمی‌رسد دادم

تو چو لیلی و من چو مجنونم

تو چو شیرین و من چو فرهادم

دو نگاهی که کردمت همه عمر

نرود تا قیامت از یادم

نگه اولین، که دل بردی؛

نگه آخرین، که جان دادم!

ورنه من نیز آدمیزادم

بعبث دل بکس نمیدادم

گفت: آخر نرفته از یادم

که ز حوا چها کشید آدم؟!

دلکی دارم وزهر طرفش

می برد دلبری و دلشادم

کاشکی داشتیم هزاران دل

تا به هر دلبری دلی دادم

روز اول که دل به تو دادم

داغ عشقت به سینه بنهادم

من که صید کسی نمی گشتم

ترک چشم تو گشت صیادم

تا دلم چشم می پرست تو دید

[...]

من که در بندگیش دلشادم

از غم هست و نیست آزادم

نیستم مبرم و حسود و لئیم

واسع‌الصدر و مشفق و رادم

گر ز کید زمانه در رنجم

[...]

مبلغی قرض پیش را دادم

مابقی را به کیسه بنهادم

کرد هرکس به پرسشی یادم

نامهٔ خواجه را نشان دادم

سر و سامانکی به خود دادم

پس پی بچه‌ها فرستادم

زن خود را به رَی فرستادم

از خود او را وکالتی دادم

مورد قهر و خانه بر بادم

رفته علم و ادب هم از یادم

آنچه گفتند سربسر دادم

مهر و امضای خویش بنهادم

زرگرفتم به وام‌ها دادم

با دلی خون به کنجی افتادم