دل شد از دست و نه جای سخن است

وز توام جای تظلم زدن است

دل تو را خواه قولا واحدا

تا تو خواهیش دو قولی سخن است

آنچه در آینه بینم نه منم

[...]

صاحب جلد کت از راه ببرد

وین هم از جلدی آن قحبه زن است

ورنه این سیم سر زرین گوش

چه سزاوار چو تو سیم تن است

یک شبی حجره من روشن کن

[...]

گرچه آن گوهر بحر کهن است

این نو آیین در درج سخن است

ذات من بر صفت خویشتن است

عشق او لازمه ذات من است

جره بازت که شکاری فکن است

جره از جوزه هر بیوه زن است

آنچه زینها به تو پرتوفکن است

لختی از نعمت بیرون تن است

چرخ را بین که چه بیداد فن است

مرگ را بین که چه بنیاد کن است

بنده جامی نه ازان انجمن است

لیک در دامنشان دستزن است

موسم جوش گل و نسترن است

لاله تریاکی سیر چمن است

شوخ چشم است ز بس نرگس باغ

غنچه در پردهٔ صد پیرهن است

سوسن از قشقهٔ زرین در باغ

[...]

گاه کاخ است نه وقت چمن است

نوبت خرمی انجمن است

از رخ وقامت و تن شاهد بزم

نایب سوری و سرو وسمن است

لب شیرین خلف نیشکر است

[...]

بلبلی شیفته میگفت به گل

که جمال تو چراغ چمن است

گفت، امروز که زیبا و خوشم

رخ من شاهد هر انجمن است

چونکه فردا شد و پژمرده شدم

[...]