همتش نگذرد زفرج و گلو

داند از امر، فانکحوا وکلوا

چرخ در گردش از این بانگ و نوا

کوه در رقص از این صوت و صدا

هفت سال از پی هم کرده بپا

گشته در پای وی انگشت نما

هفت سال آنچه کشیدی در پا

بر سرت نه که عزیز است ترا

حیلتی تازه برانگیخت که تا

ریش خود سازد از آن کفش رها

با دلی خسته برون شد ز سرا

دید بر خواسته بر در غوغا

ریخ بالا زده از چه بفضا

گند پیچیده در ایوان و سرا

پس چندی که شد از بند رها

رفت از محبس والی بسرا

هم از امروز کنم استعفا

تاکه مسئول نباشم فردا

گرچه ما بی سر و پائیم و گدا

سر نهادیم تو را بر کف پا

خود ندانست مگر عاشق ما

که ز خوبان نتوان خواست وفا

همه گویندکه بی‌چون و چرا

نیست موجود دگر غیر خدا

چون کند قافله کوچ از صحرا

می‌نهد آتشی از خویش به جا

زیر سر کن ز ره مهر و وفا

گوشه‌ای بهر پذیرایی ما

گفت خواهی که شوم ازتو رضا

دورکن مادر خود را ز‌ینجا

روی آورده به درگاه خدا

کند از مهر به فرزند دعا

می کنی باز به درگا‌ه خدا

به چنان ظالم غدار دعا؟

گر بود هیچ دلی عرش خدا

بود آن دل‌، دل مادر تنها

از توگر مادر تو نیست رضا

دان که راضی نبود از تو خدا

گر توانی به خلایق ز وفا

باز کن راه کرم باب عطا