ای پسر! جنگ بنه، بوسه بیار

این همه جنگ و درشتی به چه کار

جنگ یکسو نه و دلشاد بزی

خویشتن را و مرا رنجه مدار

هر دو روزی سخنی پیش مگیر

[...]

ساقیا جام دل افروز بیار

فتح شه یاد کن و می بگسار

فتح قنوج که شمشیرش کرد

اندرین فتح شه آورد شکار

لشکرش گرد برآورد از خون

[...]

حبذا نزهت ایام بهار

که برد ز اهل خرد صبر و قرار

سجع گویان شده از ذوق و طرب

قمری و فاخته بر سرو و چنار

وقت آنست که از خانه کنند

[...]

«حا»ش حاشا که بود گاه شمار

بجز از عد جنان نکته گزار

آب را بر سر آتش بگمار

تا شود آگه ازو دود برآر

سلک هستی چو درآید به شمار

وی بود اول فکر آخر کار

تا درآید به شتر گشته سوار

بود گردون شتران کرده قطار

تا کند عرض به هر ناسره کار

زیور حلم تو را پاک عیار

چند بی نرگس پاکت ز غبار

خانه سرمه بود تیره و تار

ور بر او زر کند از جود نثار

مشت دینار شود دست چنار

بو که چو سبحه درآیی به شمار

رسدت دست به سر رشته کار

اوست چون باد صبا ما چو غبار

اوست چون ابر چمن ما چو بهار

بجز آن بازپسین نکته گذار

که چو آمد به سرش نوبت کار

کاش از اول ز تو بودی این کار

تا ز تو یافتی این کار قرار

ناید از ممکن تنها چون کار

حاجت افتاد به واجب ناچار

کارگر او دگران آلت کار

کارگر یافتی آلت بگذار

تو به صد بت چه به صد بلکه هزار

بلکه بیرون ز ترازوی شمار

می کند از تو طلب قوت کار

تا شود در طلبت کارگزار

نامور هست یکی وقت شمار

نامهاش آمده افزون ز هزار

نه که از جام شوی باده گسار

داریش بر کف دست آبله وار