گرچه در بزم جهان، گردن میناست بلند

یک سر و گردن از او نشئه صهباست بلند

می کند سلسلهٔ شور جهان کوتاهی

بس که آوازهٔ آن زلف چلیپاست بلند

فیض تشریف جنون بر قد رسوایی ما

[...]

در بهاری که مرا بال و پرافشانی بود

بی تو گل در نظرم، لالهٔ پیکانی بود

من بتخانه نشین را ز چه رو کرد خراب

کفر زلف تو، که آشوب مسلمانی بود؟

تشنه کامان حسد خون مرا نوشیدند

کهنه شد، بس که هنرهای مرا پوشیدند

ساغر ای عشق به اندازهٔ مخمور بیار

خون به جوش آمده ما را، می منصور بیار

داغ گرمی که کند بر سر خورشید خراج

به قیامتکدهٔ سینهٔ پرشور بیار

دل طلب کرد، از آن غمزه، عتابی که مپرس

به اشارت نگهش داد جوابی که مپرس

یک تبسّم، دل مخمور مرا برد ز دست

در قدح لعل لبش داشت شرابی که مپرس

بسته پای چو من بی پر و بالی که مپرس

زیر لب دارم ازین عقده، سؤالی که مپرس

جلوهٔ شمع تجلّی، شب هجران تو داشت

با خیال تو، مرا بود وصالی که مپرس

رخت از آن کوی پی عزم سفر می بستم

[...]

غنچه دیدی و دل تنگ ندیدی، افسوس

روی گل دیدی و نیرنگ ندیدی، افسوس

ای که در سایهٔ گل خواب فراغت داری

تپش مرغ شب آهنگ ندیدی، افسوس

برده شوریدگیم از خود و صهبا در پیش

طرفه سیلی ست به دنباله و دریا در پیش

سرو نازت، چو به گلگشت گلستان آید

سر ز خجلت فکند، نرگس شهلا در پیش

سرفرازی طلب از همّت مردانهٔ عشق

داغ خورشید بود بر سر دیوانهٔ عشق

نیست جز سینهٔ تفسیدهٔ این سوخته دل

سرزمینی که در آن سوخته شد دانهٔ عشق

فرش داغ، ار نشود بستر بیماری دل

سنگ فرسوده شود زیر گرانباری دل

بارها از نفسم بیضهٔ فولاد گداخت

عقده ای عشق ندیده ست به دشواری دل

شمع سان، دیده پرآتش مژه پرنم دارم

داغها بر جگر، از الفت مرهم دارم

نسبم کاش چو یاران دگر جعلی بود

غم عالم ز نسب نامهٔ آدم دارم

ای تهیدست، به امّید و امل غره مشو

مزرعی را که نکشتی، نتوان کرد درو

من تنک مایه ام و پیر مغان مستغنی

وای اگر خرقهٔ سالوس نگیرد به گرو

چون لب نایی و نی، پرده سرایان من و تو

سر افسانه گشاییم، به دستان من و تو

خرّم آن ساعت و آن روز، که چون بلبل و گل

بنشینیم به گلگشت گلستان من و تو

ای خدا، یار مرا میل خریدارش ده

ور بگیرد کم ما، عاشق بسیارش ده

دل ما را هدف غمزهٔ خونخوارش کن

رگ جان را به کف ناز جفاکارش ده

درد محرومی عاشق نه همین در هجر است

[...]

مکن ای بلبل آزرده دل، از خار گله

گله از هر چه نمایی، بود از یار گله

ای که بر دیدهٔ اغیار خرامی داری

یک ره، از ناز نگفتی که غلامی داری

از خمار من خونابه گسارت چه غم است؟

تو که از لعل لب خویش، مدامی داری

مثل خاصان نشماری من دل سوخته را

[...]

می رود صید دلم، سخت کمانی در پی

نیم جانی به لب و آفت جانی در پی

این چه آیین خرام است نگارا که تو راست؟

سرگران می گذری، دل نگرانی در پی

یا رب از چشم بد خلق گزندت مرساد

[...]

تا کی از عشوه، فریب دل ناکام دهی

جان ستانی گرو بوسه و دشنام دهی

رنجه کن دست، چو با تیغ و کفن آمده ام

گفته بودی که مراد دل ناکام دهی

ساغری نذر من دلشده، بر خاک فشان

[...]