باقرای خاک درت سرمه بینائی من

کوته از پایه تو دست شناسائی من

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

حوریان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

مکن افسانه ما گوش که این مایه غم

حیف باشد که بر آن خاطر خرم گذرد

نه که خاموشیم از ذوق فراموشی بود

که در اندیشه اوصاف تو حیران بودم

روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

کز خیال تو بهر سو که نظر می کردم

پیش چشمم در و دیوار مصور می شد

کاسه پر کیسه تهی ساز فره سامان کم

روز شب چاشت پسین هفته و مه بی گه و گاه

هوش در پا شب آدینه چو روز شنبه

جام بر دست مه روزه چو فروردین ماه

پوزش روز گواه است که شب زان یله مست

چه نکوهیده روش ها که به هشیاران رفت

سال ها لا به از این سوی سزد گردانند

نیم شب تا چه بر آن خفته زبیداران رفت

سرنهم آنچه مرا ورهمه خود چشم من است

به یکی تخم فروشی و به دیوار زنی

مکن افسانه ما گوش که این مایه غم

حیف باشد که بر این خاطر خرم گذرد

دام صعب است مگر یار شود لطف خدای

ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم

چون دلش دادی و مهرش ستدی هیچ نماند

اگر او با تو نسازد تو به او سازی به

بسکه هست از همه کس وز همه سو راه به تو

به تو برگردد اگر راه روی بر گردد

در چمن سرو چمان است و صنوبر خاموش

که اگر قامت موزون بنمائی نچمد

آنچه آمد غرض از خلقت زیبایی و لطف

چون نکو می نگرم جمله در آب و گل تست

غیرتم با تو چنان است که گر دست دهد

نگذارم که در آئی به خیال دگران

ترسم این شام جدائی که سیه بادش روز

برسد عمر به پایان و به پایان نرسد

همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت

آنکه در خواب نشد چشم من و پروین است

آسمان گشته پی کارش من پشت زمین

ای دل ای دیده من روز مددکاری هاست

خواه آباد کند ملک دلم خواه خراب

پادشاه است و بما نیست غم کشور او