زهد سی ساله به یک جرعه زیان کرد شهاب

این چه سود است خدایا که زیانش سوداست

رشته بر پا وسررشته به دست صیاد

هم گرفتارم و هم طرفه شکاری دارم

دل ز کف رفت و نیامدبه کفم دامن دوست

قیمت وصل ندانسته خریدار شدم

ساقیا زاهد بیچاره بود مست غرور

بدهش جرعه‌ای از باده که هشیار شود

بر رخ دل بگشا روزنی از گلشن عشق

تا مگر فارغ ازین عالم پندار شود

روز اول که دلم را هوس زلف تو شد

[...]

عاشق ار بر رخ معشوق نگاهی بکند

نه چنان است گمانم که گناهی بکند

ما به عاشق نه همین رخصت دیدار دهیم

بوسه را نیز دهیم اذن که گاهی بکند

آنکه آرایش این باغ ازو بوده کنون

[...]

اندر آن کوی که سرها همه شد خاک آنجا

جهد کن زود برس ای دل غمناک آنجا

در خرابات مغان جای هوسناکان نیست

دل پر خون طلبند و تن صد چاک آنجا

نکند حادثهٔ دور فلک تأثیری

وز دیاری که در آن خانهٔ خماری هست

جز یکی بیش مدان ناظر و منظور و نظر

باش یک بین و فرو بند دو چشم حولی

آشکارا و نهان همچو عیانی شب و روز

تا نفس هست علی گوی و علی گوی علی

راه من، عشق بتان، راهبر من دل کرد

شکرللّه که مرا مرشد من کامل کرد

پندم از عشق مده گر شده‌ام دیوانه

کرد دیوانه مرا آن که ترا عاقل کرد

به دو عالم نشود خاطر غالب قانع

[...]

ز آستان تو فراتر نتوانم قدمی

جبرئیلم من و تا سدره بود پروازم

دارد آن لحظه فراغ از غم عالم دل ما

که سر کوی خرابات بود منزل ما

بوی حسرت شنود تا ابد ار بوید کس

هر گیاهی که پس از مرگ دمد از گل ما

ای که درخانهٔ تقلید مقامی داری

شرم بادت که عجب عیش حرامی داری

من که در هرچه نظر می‌کنم او می‌بینم

هرچه می‌بینم از آن روی نکومی‌بینم

هرکه دیده است ترا حال مرا داند چیست

خاصه آن کس که چو من دیدهٔ بینا باشد

نه مسلمانی و نه کفر به کاری آید

این قدر هست که هرکسی ز پی کاری هست

آدم از روز ازل جلوهٔ جانانه نمود

می به خُم رفت و سبو روی به میخانه نمود

مدعی منکر معشوق نظرباز نبود

آشنا در نظرش صورت بیگانه نمود

ره عقل ار به صورت عین حق است

[...]

در جهان هیچکس از خویش خبردار نشد

غیر آن مست خرابی که به میخانه گذشت

عشق چیزی نبود تازه که نشناسد کس

این متاعی است که برهر سربازاری هست

عیب ظاهر پوشد از ما شیخ لیک

[...]

حبذا ملک قناعت که به مسکینانش

نتوان گفت که اسکندر و دارایی بود

حق حق بینی و حق دانی و حق گویی من

چشم بینا دل دانا لب گویایی بود

دهر چون باغ و شجر چرخ و ثمر انسان است

باغبان حضرت خلاق علی الشان است

کیست انسان به حقیقت بنگر صاحب دل

که تن خاکی او با دل و دل با جان است

صاحبدل چوشود شخص، تو انسانش مخوان

[...]

خویش بینی تو در میکده ذنبی است عظیم

حضرت پیر مغان آمده غفار ذنوب