ازتو زیبد که بدوش افکنی از زلف کمند

خاصه اکنون که جهانده بجهان عید سمند

خیز و از چهره ستان باج زترکان خجند

قبله خود بجز از درگه آصف مپسند

عید بجهاند زلاهوت بناسوت سمند

و اندر انداخت بذرات زتهدید کمند

فروردین خواست که یازد بخزان تیغ گزند

شد خزان زهره اش آب و بچمن رنگ فکند

کیست آن غمزه کز همت وی نی خرسند

چیست آن عقده که نی حل ورا نیرومند

نزد محکم دل او باج فرستد الوند

عرش با فرش رهش خورد نیارد سوگند

او چو سرپوش نمود از زبر طشت بلند

سر پرخون پدر دید و بیفتاد نژند

شب چو شد باز دراندازی بر بام کمند

بکمندت نبود حاجت و بر بند ار چند

پیش پای تو چو خواهی که در آئی بگزند

متساویست در کوته و گردون بلند

نهر برکندن سقف و در و ببریدن بند

[...]

تا توانی به کسی تهمت بیهوده مبند

آنچه بر خود نپسندی به کسی هم مپسند

بر تعجب به تبسم مشو و هرزه مخند

تا شود نام نکوی تو در آفاق بلند

شد چو آواز بلال از پی تکبیر بلند

بانک تکبیر دل فاطمه از جای بکند

پیش شاهان شه و نزد علما دانشمند

سیرش شرع‌شعار و سخنش عقل‌پسند

عمر من کوته از آن سلسلهٔ زلف بلند

که سراپاست شکنج و گره و بند و کمند

دین از آن رفته و جان شیفته و دل دربند

علم الله دو رخت خورده به جنّت سوگند

اهل دل بر در دل حلقه چو رندانه زدند

نه در کعبه دگر نی در بتخانه زدند

می و میخواره و ساقی همه دیدند یکی

عارفان از می‌توحید چو پیمانه زدند

عاشقان پا بسر جان بنهادند آنگاه

[...]