دل به دخت رزم از خوش پسران آزاد است

ای خوشا وصل عروسی که به از داماد است

جای در کله نمرود خرد کن مهراس

پشه باده که با مستی رحمت باد است

آه شبگیر علم، ملک سحر کشور ماست

گوهر اشک نگین، داغ جنون افسر ماست

تو که یغما که اگر سلطنت فقر این است

کی نه پرویز نه جمشید گدای در ماست

درعجم آن سه که خواند عربش چاره غم

لب نوش و خط سبز و گل روی حسن است

نافه زلفی و آئینه جامی کافی است

نه مرا چون دگران دعوی چین تا حلب است

گرنه در شکوه بود ز آن دولب شکرخند

کاغذین جامه به خود از چه برآراسته قند

آن نه سرو است که سر می کشد از غایت ناز

در چمن ها شده آوازه قد تو بلند

هست فرقی که میان تو و خورشید این است

[...]

سوی غیری چو خدنگش ز کمان می‌گذرد

ناوک غیرتم از جوشن جان می‌گذرد

کس ز زحمت نبرد بهره که از غایت ناز

تا تو شمشیر برآری ز میان می‌گذرد

یار در بزم و نمی‌آرمش از بیم نگاه

[...]

دل ز زخم توام اندیشه مرهم نکند

سایه تیغ تواش از سر دل کم نکند

غره شهر ربیعی ندمید آنکه به من

آسمانش دهم ماه محرم نکند

گو ببین بر لب وی ساغر می هر که ندید

از یکی ماه سه خورشید پدیدار آید

کند پر، بال شکست، از قفس آزاد نکرد

چیست در حق من آن لطف که صیاد نکرد

سوی غیری چو خدنگش ز کمان می‌گذرد

ناوک غیرتم از جوشن جان می‌گذرد

کس ز زحمت نبرد بهره که از غایت ناز

تا تو شمشیر برآری ز میان می‌گذرد

یار در بزم و نمی‌آرمش از بیم نگاه

[...]

جز فراز لب جان پرورش آن جادوی چشم

سحر کشنید که بالاتر از اعجاز آید

به تعب می کشدم چرخ چه شد غمزه یار

که به یک چشم زدن بگذردم کار از کار

بیش و کم عشق کشنده است چه دجله چه محیط

آب یک نی چو همی بگذرد از سر چه هزار

نو به نو تختگه خسرو دوری است دلم

[...]

چون سرایی به لب دجله مرا یاد بیار

ساقیا ساغر می تا خط بغداد بیار

شده وقت سفر از منزل جانان نزدیک

چه گشاید دگر از وصل به هجران نزدیک

دو سه روزی مده ای خاک به بادم که شده است

نی سواری دو سه را نوبت جولان نزدیک

بر ره انداخته چشمی که ندارد یعقوب

[...]

آب شد دیده ز بس گریه دگر چون گریم

خون کن ای عشق دلم تا پس از این خون گریم

تا تو ای خسرو خوبان همه شیرین خندی

من چو فرهاد به تلخی همه گلگون گریم

تو گلستانی و من ابر بهاران نه عجب

[...]

من نه آن رند خرابم که به ساغر ساغر

گردن از باده به تدریج توان آبادم

کاش از کوه خرابات سحابی خیزد

سیلی انگیزد و از بن بکند بنیادم

نه به خود می روم اندر پی آن زلف به خم

[...]

یار جان می‌طلبد سر نگذارم چه کنم

دارد اندیشه سر جان نسپارم چه کنم

گر بمیرم به جفای تو عذابی است الیم

ور بگردم ز وفای تو گناهی است عظیم

جان برم ز ابروی تو اشهد بالله که نیست

زیر شمشیر قضا چاره به غیر از تسلیم

گر به می خوردن پیدا نبود دست رسم

می کشم جام نهان تا که برآید نفسم

در جهان از جهت گردن و ابرو علمی

حجت این بس که همی صاحب سیف و قلمی