بار کژ مردم به کنگرش اندرا

چون ازو سودست مر شادی ترا

ثمان من النسوان قد قیل کلما

تزوجت منکن اثنتین مقدرا

مطلقه احدیهما ثم بعد ذا

تزوجهن الکل جهرا و مظهرا

تحل له الاولی و ثامنها غدت

[...]

گفت وصف این قلندر کن مرا

گفت وصف اینست و بس قال اندرا

رو رسن بر دست گیر و خوش برآ

از درون چه چو حلقه بردرآ

گفت قاضی تو چه کردی وجه را

گفت کردم خرج او بی ماجرا

باتو کردم بارها این ماجرا

تا به کی تو پروری این نفس را

بلکه من خود تاج و تخت خویش را

میکشم در پیش او بی ماجرا

جان جانان مرتضی باشد مرا

چون بدانستی براه او درا

گفت پس ای شیخ پندی ده مرا

تا شوم دل سرد از این محنت سرا

گر لبی نان نیست در انبان ترا

قطب عالم بس بود مهمان تو را

باز فرمود از پی ایشان مرا

تا بگویم اصل را و فرع را

حق تعالی خواست تا اسرار را

فاش گردانید سر خود ترا

من ترا بینم ترا دانم ترا

خود ترا کی غیر بینم جان مرا

گفت ای دل داده میدانی مرا

من کیم کین نکته می‌پرسم ترا

گل بدو گفت ای صبا امشب مرا

در چمن تنها رها کردی چرا

هست سلطانی مسلم مر ورا

نیست کس را زهرهٔ چون و چرا

اول وآخر نبد غیری ورا

هرچه بینی اوست این بس مر ترا

چند گویم چند جویم مر تورا

ای ز پنهانی شده پیدامرا

ره روان دانند راه عشق را

کز دو عالم هست این ره برترا

گفت میدانم که گر بخشم ترا

جان من از تن جدا خواهی مرا