جمله را چل شب نه خور بود و نه خواب

هم چو شب چل روز نه نان و نه آب

دید از آن پس دختر ترسا به خواب

کاوفتادی در کنارش آفتاب

چون درآمد دختر ترسا ز خواب

نور می‌داد از دلش چون آفتاب

چون ببرد آن ماه را در غش خواب

شیخ بر رویش فشاند از دیده آب

خونیی را کشت شاهی در عقاب

دید آن صوفی مگر او را به خواب

گفت یا رب تا کیم داری عذاب

جبه‌ای نبود ترا به ز آفتاب

جملهٔ روزم مگس دارد عذاب

جملهٔ شب نایدم از کیک خواب

آنک در دیری کند بت را خطاب

تو به لطف خود دهی او را جواب

تو ندادی هیچ باز او را جواب

گر بزاری یک رهم کردی خطاب

در شب آن زاهد مگر دیدش به خواب

در بهشت و روی همچون آفتاب

زان بگیرد طفل را تا در حساب

می‌کند با او به صد شفقت عتاب

خورد عیسی آبی از جویی خوش آب

بود طعم آب خوشتر از جلاب

ذره را سرگشتگی بینم صواب

زانک او را نیست تاب آفتاب

می‌روی ای ذره چون مستی خراب

تا تو در گشتی شوی با آفتاب

یک شبی خفاش گفت از هیچ باب

یک دمم چون نیست چشم آفتاب

از سر عجزی بسوی آفتاب

کرد حالی از زفان جان خطاب

چون پدید آمد مرا آن فتح باب

بی زفان کردند سوی من خطاب

گفت چون بشنودم آن شب این خطاب

گفتم این و آن مرا نبود صواب

سایه چون ناچیز شد در آفتاب

نیز چه والله اعلم با الصواب

گر رسد از حق تعالی این خطاب

چون دهم این بی‌وفایی راجواب