گنبدی ، در طوف او چرخ برین

تربت سلطان محمود است این

در زمستان سالخورده سائلی زار و حزین

بر در دولت‌سرایت سوده زانو بر زمین

چند طفل یخ زده با مادری اندوهگین

دست‌های سردشان در خاکروبه ریزه ‌چین

قطعه‌های افسر از روی یقین

هست طرز قطعهٔ ابن‌یمین

حیله و حرص و دروغ و آز و کین

مستی‌و شب گردی و قتل وکمین

احتکار و ارتشاء و اختلاس

جنگ و دعوی‌ داری‌ و جبن‌ و هران

آن که اندر بارهٔ او ییش از این

شاعری گفته است این‌بیت رزین

پشگ‌های گرد مقبول سمین

دانه دانه جمع کن از پارگین

«‌این وزیران از کهین و از مهین‌»

«‌لعنت‌الله علیهم اجمعین‌»

مشفق آنکو با ولای هشت و چار

از ازل آب و گلش بودی عجین

در مدیح و در مراثی ز اهل بیت

نظم او زد طعنه بر در ثمین

ماند از او باقیات الصالحات

[...]

او بود استاد جبریل‌امین

عالمی قربان استادی چنین

کدخدائی بود کاکا عابدین

سرپرست مردم آن سرزمین

عابدین گفتش: «نظر کن بر زمین

جای های پای های خود ببین »

بار دیگر، گر که کردم این چنین

کن برونم یکسر، از این سرزمین »

دید بسته عهد، او با عابدین

که ندزدد شیره اش را بعد از این

رفت بر پشت خری شد جایگزین

راند خر را در سرای عابدین

سخت در حیرت، فرو شد عابدین

هم ز خر بد دل، هم از یاسی ظنین

زد دو دستی بر سر، آخر عابدین

وز تعجب بانگ بر زد این چنین!

پشت در افتاده، اما پیش بین

از برای صید، دائم در کمین

گفت، پیش کیست آن روشن نگین

گفت، بیرون آر دست از آستین

ای دریغا آن کلاه و پوستین

ای دریغا آن کمربند و نگین

دزد شد زان بوالفضولی خشمگین

بازگشت و فوطه را زد بر زمین