زینت افزای بساط نشأتین

سرور و سر خیل مخموران حسین

نوح تا گردید با مستی قرین

شد به غرقاب بلا، کشتی نشین

سوختن با ساختن آمد قرین

گشت محنت با تحمل، همنشین

گفت بنگر، بر ز دستم آستین

گفت منهم برزدم دامان، ببین

ای همای سدره و طوبی نشین

ای بساط قرب را، روح الامین

نیست صاحب همتی در نشأتین

همقدم عباس را، بعد از حسین

هیچ میدانی تو ای صاحب یقین

چیست اینجا سر خرق آستین؟

باز گویم آن شه دنیا و دین

سرور و سر حلقه‌ی اهل یقین

زن مگو خاک درش نقش جبین

زن مگو، دست خدا در آستین

عین زینب دید زینب را بعین

بلکه با عین حسین عین حسین

چون بدیدم بود آن نام حسین

سرور دین، پادشاه نشأتین

کافران عشق تو ای بی قرین

جمله را نسبت خداوندان دین

گشته چون خورشید خاکسترنشین

گنج سان گشته در آن ویران مکین

مر مرا گفته است احمد این چنین

آن رسول اولین و آخرین

که مرا گفتار احمد شد یقین

راست فرمود آن رسول پاک دین

یا علی ای آفتاب عالمین

«ترکی» ات هم هست همنام حسین

یادم آمد آن زمان، کز صدر زین

شاه دین افتاد بر روی زمین

ذوالجناح آن مرکب خاص حسین

بود گرم جست و خیز و شور و شین

کوفیان را می ربود از صدر زین

می زد از خشم آن تکاور بر زمین

بعد از آن آمد به بالین حسین

اشک خونینش روان از هر دو عین